Vandaag wilden we gaan paardrijden, na het ontbijt regelde de eigenaar van Ardmore dat voor ons. We vroegen ook of er toevallig een goede plek in de buurt was waar we onze knuffels, knikkers, ballonnen en zeepjes weg konden geven. De man belde meteen met een opvangcentrum voor arme kinderen, iSibani. Toen we aankwamen moesten we vragen naar Rebecca, een Duitser die hier vrijwilligerswerk deed voor een jaar. Ze leidde ons rond door het centrum. We kwamen in een ruimte waar de kleuters net ontbijt kregen. Ze zwaaiden en riepen en het ontbijt werd compleet vergeten. Ze zouden zo buiten gaan spelen, dus we lieten ze maar weer verder eten. We kwamen ook langs de nog kleineren, deze baby's waren net wakker. We wilden ze de knuffels geven, maar toen we binnen kwamen klonk er een luid gejank. Zoveel vreemde mensen, terwijl ze net wakker waren. We lieten de knuffels achter, waar maar 1 jochie zichtbaar blij mee was en we lieten ze weer met rust. De kleutertjes waren inmiddels buiten aan het spelen en kwamen meteen weer op ons afrennen. Toen ze de ballonnen zagen werden ze helemaal wild: 'balloonies, balloonies!'.
Een van de begeleiders was een Nederlandse vrouw, die hier 2 weken was om te helpen. De kinderen spraken alleen Zulu, communiceren ging dus een beetje lastig. De Nederlandse vrouw vertelde dat een aantal van deze kinderen hier waren gekomen met alleen de kleren die ze aanhadden. Veel van de meisjes zijn verkracht en een aantal kinderen hebben aids. Heftig, maar erg bijzonder om ze blij te kunnen maken. We speelden een uurtje met de kinderen, wat zowel wij als de kinderen erg leuk vonden. Iets om nooit meer te vergeten.
Hierna kochten we wat brood en lunchten we in het Spioenkop Game Reserve, waar we ook gingen paardrijden. We hadden nog meer dan een uur, dus we reden eerst zelf met de auto een rondje door het park. Naast antilopen en wildebeesten zagen we ook een giraf. Bij de stallen aangekomen kregen we een cap op en werden de paarden buiten het hek gehaald. Een van de beesten gaf Nicole meteen een trap. Voor sommigen van ons was dit de eerste keer op een paard, dus dat was geen lekker begin. Eenmaal op het paard was het een stuk minder eng en de paarden liepen rustig achter elkaar aan. Af en toe liep een paard met mens en al de boom in, koos een paard zijn eigen weg of besloot er een te gaan eten, maar al met al luisterden ze goed. We zagen wat (berg)zebra's, wildebeesten en hartebeesten, maar dat was het ook wel. Het wild viel heel erg tegen, maar het paardrijden was erg leuk.
Tegen het eind van de middag waren we weer terug in Ardmore. Om 7 uur stond het diner weer klaar. Daarna praatten we in de lounge nog met andere Nederlanders en wisselden we avonturen uit. Het blog vergaten we compleet, ondanks dat hier wel internet was..
Een van de begeleiders was een Nederlandse vrouw, die hier 2 weken was om te helpen. De kinderen spraken alleen Zulu, communiceren ging dus een beetje lastig. De Nederlandse vrouw vertelde dat een aantal van deze kinderen hier waren gekomen met alleen de kleren die ze aanhadden. Veel van de meisjes zijn verkracht en een aantal kinderen hebben aids. Heftig, maar erg bijzonder om ze blij te kunnen maken. We speelden een uurtje met de kinderen, wat zowel wij als de kinderen erg leuk vonden. Iets om nooit meer te vergeten.
Hierna kochten we wat brood en lunchten we in het Spioenkop Game Reserve, waar we ook gingen paardrijden. We hadden nog meer dan een uur, dus we reden eerst zelf met de auto een rondje door het park. Naast antilopen en wildebeesten zagen we ook een giraf. Bij de stallen aangekomen kregen we een cap op en werden de paarden buiten het hek gehaald. Een van de beesten gaf Nicole meteen een trap. Voor sommigen van ons was dit de eerste keer op een paard, dus dat was geen lekker begin. Eenmaal op het paard was het een stuk minder eng en de paarden liepen rustig achter elkaar aan. Af en toe liep een paard met mens en al de boom in, koos een paard zijn eigen weg of besloot er een te gaan eten, maar al met al luisterden ze goed. We zagen wat (berg)zebra's, wildebeesten en hartebeesten, maar dat was het ook wel. Het wild viel heel erg tegen, maar het paardrijden was erg leuk.
Tegen het eind van de middag waren we weer terug in Ardmore. Om 7 uur stond het diner weer klaar. Daarna praatten we in de lounge nog met andere Nederlanders en wisselden we avonturen uit. Het blog vergaten we compleet, ondanks dat hier wel internet was..
